Al dat moois.

Het is begin februari. 4 februari om precies te zijn. Het is een mooie dag, als ik over het weer praat dan. Ik zet mijn raam op een kier en een heerlijke geur betreed mijn neusgaten. De lucht is blauw. Met hier en daar lichte bewolking wat zich mengt met wat blauw. Zover ik kan vanuit mijn bed in mijn slaapkamer. Een bescheiden zonnestraal verlicht de muur waar mijn bed tegenaan staat. De takken van de bomen zijn kaal. En de gedachte waarbij ik denk aan de lente die er binnenkort weer zal zijn. Dan kan ik weer lekker in de tuin zonnebaden. De zonnestralen zullen dan op mijn bleke huid gericht zijn, in plaats van op de muur... in mijn slaapkamer.

Ik hoor luid getsjirp. Ik zie een aantal prachtige vogels.

Tsjirpend in de boom. Onze boom in de achtertuin. Die net in de bloei staat.

Als je erop gaat letten, spot je er meer dan je denkt. Ik zie er vele vliegen. Had je niet gedacht.

De mix van blauw en wit op de achtergrond, lijkt een schilderij achter de vleugels van de zwarte silhouetten. Het ziet er vredig uit. En ik vraag me af of vliegen wel zo gaaf is als wij mensen denken. Ik denk geen seconde na en beantwoord mijn eigen vraag; ja, het moet haast wel. Opstijgen en dalen wanneer jij wilt. Gaan en vliegen waar je wilt. Weggaan en terugkomen. Genieten van al dat moois wat de natuur ons te bieden heeft. En ja, dat doen wij ook wel, maar niet genoeg.

Ik spring mijn bed uit, kleed mijzelf om en loop gehaast naar beneden. De voordeur klapt achter me dicht. En ik loop met een goed humeur door de straat. Op naar al dat moois wat de natuur ons te bieden heeft. Alleen dan met mijn benen, in plaats van vleugels.