Als je even niet oplet…

De zon komt op. Heel langzaam, maar als je niet op let, gaat het sneller dan je denkt.

En ging de dag ook maar sneller als ik niet oplette. Waar kan ik nou door worden afgeleid? Helemaal niks toch?

Ik woon in een klein, wel knus jájá, appartement, vier hoog in een flatje.

Net iets te duur, voor wat het waard is, maar ja hè, bijna hartje Amsterdam. In een smal straatje waar overdag van alles langsloopt. Van klein tot lang, van stilletjes geklets tot luide uitspraken. Je hoort en ziet van alles.

Maar al het bruisende leven om mijn appartement heen, daar is niks van te merken in mijn appartement. Het is hier niet bruisend. Ben ik niet bruisen genoeg?

Oh nee. Ineens komt gevoelige onderwerp weer naar boven.

Wanneer had ik voor het laatst een relatie? Wanneer was ik voor het laatst verliefd?

Eerst komen er leuke herinneringen naar boven, maar al snel de minder leuke ervaringen.

Een vriendje die vreemd ging.

Een vriendje die niks ondernam. Naast het gamen dan.

Een vriendje die verdween, zonder enige communicatie.

Ik was kapot na alle ervaringen met jongens, dat ik zo onzeker was geworden. Maar na een jaar schudde ik het van mij af. Ik wou geen medelijden met mezelf hebben. Ik ging weer uit. Ik danste met mijn vriendinnen. En elke jongen wees ik af.

Ik kijk om mij heen.

Er staat nog afwas op het aanrecht. De was moet nog gevouwen worden. En voor de rest is het aardig stil. Naast de geluiden van buiten dan.

Ik zacht, schreeuw daarna even alle woede uit mijn lijf. Dan loop ik richting mijn kleinschalige balkon. Er past één stoel.

Ik staar naar beneden. Naar de mensen die voorbij lopen.

Dan stuiten mijn haviksogen op een aangenaam persoon. Mijn prooi misschien?

Hij sjouwt, waarschijnlijk zware, dozen uit een huis hier tegenover naar de kofferbak van een auto. Of hij is niet zo sterk. Nee, met die spierballen? Dat is onmogelijk, toch?

Na het neerzetten van weer een kartonnen doos op deze bloedhitte dag, kijkt hij omhoog en na aantal secondes kijkt hij richting mijn balkon. Oh god, ziet hij me staan? Of zie ik het gewoon verkeerd?

Hij knikt glimlachend. Naar mij.

Het duurt even tot het doordringt, maar uiteindelijk verschijnt er voorzichtig een glimlach op mijn gezicht.

Weer zo’n lekkerding, waar je enkel een avondje een bruisend leven mee hebt. Waar is mijn eeuwige, bruisende leven?

En als je even niet op let, gaat het sneller dan je denkt.

Want, ik kan je met zekerheid vertellen dat hij wel degelijk sterk is.

En er toch net een tweede stoel op ons balkon past.