Arthur & Boris

Proloog

Met mijn benen over elkaar zat ik op verschrikkelijke stoelen, in een verschrikkelijke wachtkamer, gewoon een verschrikkelijk ziekenhuis dus. Ik voelde me ook verschrikkelijk, dus je kunt al raden wat mijn humeur was. Verschrikkelijk dus.

Mijn vrouw zat naast me, deed zoals gewoonlijk pogingen om mij op te beuren als ik een stuk stuk chagrijn was, maar zoals altijd tevergeefs. Gelukkig was ze er altijd van bewust dat ik nooit boos op haar was. We waren boos op de ziekte. Boos op deze verschrikkelijke afspraken. Verdrietig, omdat we niet samen konden genieten van het leven.

Maanden gingen voorbij, en we hoopten dat vandaag de laatste dag was dat op we deze verschrikkelijke stoelen moesten zitten, in een verschrikkelijke wachtkamer, in een verschrikkelijk ziekenhuis.

Met tranen in onze ogen zeiden we de dokter gedag en sloten de deur achter ons dicht. Ik was genezen. En niks kon ons meer in de weg staan. We zouden weer van alles konden doen, we zouden weer kunnen genieten van ons leven.

Maar iets of iemand zorgde er zoals gewoonlijk weer voor dat ik met mijn beide voeten op de grond zou staan.

Nog een les in het leven, al dacht ik dat ik dezelfde les al had geleerd. Leef vandaag, want niemand heeft je morgen beloofd.

Het blijft akelig stil. Een heel verhaal voor niks. Wat had ik ook gedacht? Dat hij terug zou antwoorden? Met zijn onschuldige blik kijkt Boris mij aan. Ik slaak een diepe zucht.

‘Oké, een kleine wandeling. Daarna ga ik echt onze spullen inpakken.’