Arthur & Boris: klaarstomen

Het weer past precies bij hoe ik mij voel. Mijn gedachtes gaan alle kanten op, net zoals de bladeren die door de wind heen en weer worden bestuurd.

Al jaren woon ik in hetzelfde dorp, met dezelfde huizen, dezelfde mensen, dezelfde gewoontes. Maar ik ben niet meer gelukkig. En ik weet vrijwel zeker dat ik hier mijn glimlach niet meer terug krijg. Ik heb een nieuw dorp nodig. Nieuwe huizen, nieuwe mensen en nieuwe gewoontes.

Ik open het hek, en treed met Boris het natuurgebied in. Hier liepen we altijd samen, met z’n drieën. Een prachtig stuk, met de perfecte balans tussen mens en natuur. De wilde paarden en koeien die staan te grazen of liggen te slapen en ons keihard negeren als we hun aandacht willen trekken.

Chantal hield van fotografie. Het maakte voor haar niet uit, elk onderwerp was al een prooi voor haar camera. Uiteraard was ik degene die met zijn handen mocht gaan zwaaien en rare geluiden moest gaan maken zodat de dieren richting de camera zouden kijken. Het was soms vreselijk, maar ik moet zeggen dat ik er wel goed in was. En als ik ergens goed in ben, hoor je mij al snel nergens over klagen.

Het is een mooie plek, met mooie herinneringen. Maar na zoveel jaren voel ik mij weer achttien, de behoefte om mijn vleugels te spreiden. En te vliegen naar een nieuwe plek.

Eenmaal thuis, zet ik de radio zachtjes aan, geef ik Boris wat brokjes en loop ik richting het rommelkamertje, waar van alles en nog wat te vinden is.

Het is een kleine kamer, maar toch was ik vrijwel tien minuten zoet om mijn koffer te vinden. Ook een paar extra tassen, want ik wil graag zo min mogelijk meenemen, maar toch ook weer alles meenemen wat ik echt niet kan missen.

Ik pak alle kleding uit mijn kast en maak verschillende stapeltjes. Het ene stapeltje is kleding wat in de prullenbak kan, het andere stapeltje kan weggeven worden en de kleding die ik mee wil nemen gaat direct de koffer in.

Terwijl ik lekker in het ritme zit, gaat de bel. Oh nee. Niemand mag hiervan af weten. Voordat ik als een paniekvogel alles wil opruimen, schiet het me te binnen dat ik net zo goed een smoes kan bedenken.

De voordeur gaat open en een vrolijke verzorgster stapt naar binnen. Het is ook elke week een ander. ‘Hallo, meneer…’ ze tuurt op haar papierwerk. ‘Van Loon.’ Antwoord ik voor haar. Ze glimlacht en knikt. Ze kijkt om zich heen. Overal liggen er spullen. Kleding, foto’s, schoenen. Het hele appartement ligt overhoop. Normaal gesproken raken mensen bezorgd over je. En natuurlijk is dat ook nu zo.

‘Meneer,’ begint de verzorgster. Aan haar stem is al te horen dat ze er niet content mee is. Zonder ook haar maar een vraag te laten stellen, begin ik er al doorheen te tetteren. ‘Het is al snel weer lente. Ik wou graag al mijn spullen bekijken, en bekijken wat ik wil houden en wat weg kan. Lenteschoonmaak. Vroeg dan.’ Leg ik uit. De vrouw knikt. ‘Ik moet je medicijnen geven.’ Vertelt ze, en negeert compleet mijn uitleg over deze enorme bende.

Na mijn medicatie biedt de verzorgster aan om te helpen, maar met een lieve glimlach op mijn gezicht zeg ik dat het totaal niet nodig is. Echt niet, moest ik nadrukkelijk zeggen, maar vervolgens is ze gelukkig weer gevlogen.

Niemand hoeft te weten dat ik wegga. Voor familie hoef ik mij niet ongerust te maken. Boris is mijn enige familie, en die gaat gewoon met mij mee.

Laat in de avond is dan eindelijk alles ingepakt. Alleen nog een aantal spulletjes voor Boris, maar dat komt morgenochtend wel dacht ik zo. Gapend kleed ik mij om. Mijn vertrouwde deken omarmt mijn lichaam. Nu pas voel ik spanningen door mijn lichaam, wetende dat ik na deze nacht niet meer in mijn vertrouwde bed zal slapen.

Maar alles voor een nieuw leven. Alles om mijn glimlach en geluk weer terug te krijgen. Want als ik hier blijf sterf ik sneller af als jouw planten in de woonkamer.