De batterij moet worden opgeladen

Herken je dat? Dat het leven even niet mee zit? Wees niet boos op jezelf, iedereen heeft weleens zulke momenten in zijn of haar leven. De één ervaart ze meer dan de ander. Maar, weet dat je altijd de juiste hoeveelheid krijgt die jij aan kan.

Tenminste, dat praat ik mezelf aan. Zo probeer ik overeind te staan.

Helaas is dat de afgelopen maanden nauwelijks vol te houden. Het begon allemaal met het overlijden van mijn vader. Op één of andere manier kon ik nog overeind blijven voordat hij overleed. Vaak ging ik bij hem langs, hadden we nog altijd gesprekken samen, ook al ging dat moeilijker dan voorheen. Maar, ik genoot ervan, enigszins. Ik kon hem nog in zijn ogen aankijken, zijn hand vasthouden.

En beetje bij beetje ging het beter met hem. En zo ging het altijd. Hij knapte er altijd weer bovenop. Hij mocht het ziekenhuis snel verlaten. Met een goed gevoel liep ik die dag dan ook het ziekenhuis uit.

Ik haalde de kinderen op van school, liet ze lekker in de tuin spelen en ik begon maar eens aan het avondeten voordat Frank van zijn werk zou thuiskomen.

Laat in de avond, toen we allebei op bed neerploften, kreeg ik het verschrikkelijke telefoontje dat de gezondheid van mijn vader ineens achteruit was gegaan. Diezelfde nacht overleed hij.

Ik was gebroken, en niet alleen van de moeheid die ik ervaarde als moeder met twee jonge kinderen. Mijn vader was altijd mijn steun en toeverlaat nadat mijn moeder al op vroege leeftijd overleden is.

Nu, een aantal maanden verder, denk ik er nog altijd aan. Maar, het leven gaat verder. De kinderen zijn jong, vragen af en toe of we naar opa op bezoek gaan, maar buitenom die pijnlijke vraag, denken ze alleen maar aan hun speelgoed en elkaar. Kon ik het maar zo snel accepteren.

Gisteravond hadden Frank en ik een date avond ingepland. We waren uiteten in één van onze lieveling restaurants. Zonder twijfel één van de lekkerste Italiaanse gerechten. Heerlijke pasta, met overheerlijke pastasaus en gehaktballen die je smaakpapillen doen verwennen.

Het was weer even een lichtpuntje, tussen de drukke en warrige dagen heen. Het deed me goed. Frank en ik hadden weer eens echt diepe gesprekken, net als toen we elkaar leerden kennen. En nadat we onze maag tegoed hadden gedaan aan al dat Italiaanse lekkernij, liepen we samen in stilte langs huizen van de stad. Stiekem keken we bij sommige naar binnen, om te kijken wat andere mensen op deze late avond aan het doen waren. Het was uniek als de televisie niet aanstond in de woonkamer.

Het was de volgende dag, en nog steeds voelde ik me gelukkig na afgelopen avond. Ik gaf Frank een kus voordat hij richting werk vertrok en begon daarna gelijk met de standaard routine in de ochtend. Gelukkig alleen doordeweeks. De oudste naar de basisschool, de jongste naar de kinderopvang, en eigenlijk diegene die echt de oudste is, ik dus, ging naar werk.

Die middag kreeg ik een telefoontje van de school van Mila, de oudste, dat het niet goed op school ging. Gelukkig kreeg ik een middag vrij en kon ik haar ophalen van school. In plaats van ook de jongste op te halen besloot ik een middag met haar plezier te gaan maken. Niet veel later zaten we onderweg in de auto richting de plaatselijke kinderboerderij.

En eigenlijk was ik blij dat ik deze middag met haar doorbracht. Ik ben blij met mijn salaris, maar elke dag op de werkvloer, lijkt de tijd maar niet verder te tikken. Al kan mijn hart wel breken aan het feit dat mijn kleine meid zich niet prettig voelt op haar school. Door de gedachte dat andere haar pijn doen.

Mentaal zit ik doorheen.

Voor mijn gevoel ben ik die persoon die misschien net iets teveel te verduren krijgt. Iets meer dan ik zelf aankan.

Toen het weekend was aangebroken bekende ik alles aan Frank. Ik zat nog teveel met mijn hoofd bij mijn vader, ik gaf toe dat ik geen passie meer in mijn baan had en dat ik mij soms teveel druk maak om de kinderen.

Frank kwam met een heel nieuw idee. Iets wat ik nog nooit eerder had gedaan.

Drie weken later had ik een koffer en een tas ingepakt. Mijn mini vakantie is begonnen. In mijn eentje.

Aangekomen in Drenthe, ergens afgelegen in de natuur, kwam ik bij het huis waar ik voor drie dagen ga verblijven. Ik keek mijn ogen uit, het huis was zo knus. De bomen stonden in de bloei, en oh, die heerlijke buitenlucht. En geen enkel geluid van de stad.

Mijn koffer en tas kwamen niet verder dan de woonkamer, want ik zette gelijk de waterkoker aan. Er lagen al twee theezakjes klaar om gebruikt te worden. Nadat de thee klaar was, ging ik buiten zitten. En voor het eerst, ik denk… in drie jaar? dat ik er een leesboek bij pakte.

Waarom had ik dit ook alweer nog nooit gedaan?