De dansende brief

Zoals alle doordeweekse dagen, sta ik altijd stipt op tijd op het perron om de trein richting mijn werk niet te missen. Te laat zijn is nooit een optie, en zeker niet met een baan waar te laat komen bijna je dood betekent. Nu het hartje winter is, vind ik het verschrikkelijk om hier te staan. Het station van het dorp komt nog net niet voor in een filmscene van een horrorfilm. Kapot geslagen ruiten, afval dat op de grond en in de lucht danst door de gure wind. Mijn hele lichaam trilt van de kou. Een dikke winterjas helpt helaas niet honderd procent voor mij.

Het papiertje wat op de grond en in de lucht aan het dansen was, probeert zijn dansmoves aan mij te laten zien. Zodra hij voor mijn voeten aan het dansen is, zie ik er duidelijk handgeschreven tekst op staan. Ik raap de mysterieuze brief op en klap het als een landkaart uit elkaar. Ondanks het droevige weer, heeft het gelukkig niet geregend waardoor de tekst nog redelijk leesbaar is.

Voor mijn liefste,

Abrupt stop ik met lezen. Is dit een liefdesbrief? Een afscheidsbrief? Moet ik dit wel lezen? Na een aantal seconden wint mijn nieuwsgierigheid van mijn twijfels.

Opnieuw begin ik met lezen.

Voor mijn liefste,

Zonder twijfels kan ik op dit stukje papier schrijven dat ik zielsveel van je houd. Sinds mijn geboorte ging het nooit vlekkeloos. En nu, op dit punt in mijn leven, kan ik al die vreselijke vlekken niet aan. En hoe vaak ik ook probeer de vlekken schoon te krijgen, de vlekken worden altijd alleen maar erger. Toen kwam jij in mijn leven. Het meisje die mij de vlekken liet vergeten. Jij was één van de weinige die van mij kon houden, mij mocht zoals ik was. Jij focust niet enkel op dat geen wat negatief is. Nee, jij kijkt ook naar het geen wat juist positief is. Ik weet nog hoe je mij vertelde;

“door juist meer op de positieve krachten te richten, zorg je ervoor dat de negatieve krachten naar de achtergrond verdwijnen. En je hoeft er niet voor te zorgen dat al het negatieve verdwijnt. Negativiteit is nou eenmaal een onderdeel van het leven.”

Ondanks mijn liefde voor jou, die altijd zal blijven, ben ik tot een besluit gekomen, dat deze wereld niet voor mij gemaakt is. Omdat, ik zelf ook geen lange teksten aan kan, bespaar ik dat ook maar voor jou. Het enige wat je moet weten is dat ik van je houd. En hopelijk zie ik je weer, in een wereld waar we allebei gelukkig kunnen zijn.

Waag het niet zo snel mogelijk achter me aan te gaan, jij bent sterker dan ik. Jij kan deze wereld aan.

Liefs, Jorik.

Mijn handen trillen. Dit keer niet van de kou buiten. Ik ben niet de persoon die dit hoort vast te houden. Ik ben niet de persoon die het hoort te lezen. Als de trein langzaam tot stilstand komt, frommel ik de brief in mijn tas en stap ik in.