De grote blije wolf

In een groot bos, met allerlei soorten dieren, zijn er regels. Je leert wie je vrienden en je vijanden zijn. Waar je wel en niet mag komen. En nog zo’n tientallen regels. Maar ja, als je jong bent, zijn regels er om te breken.

Het is al laat, als het pas in het bos begint te schemeren. Het is zomer, het favoriete seizoen van wolf. Ondanks het tijdstip, is de temperatuur aangenaam en is de lucht zo helder, dat de sterren net zo stralen als wolf zelf. Met een brede glimlach loopt hij door de grasvelden, zo af en toe sluit hij zijn ogen en snuift hij de geur van, nou ja, eigenlijk alles. De geur van de bloemen, het gras. En alle geuren samen vormen de perfecte zomergeur.

Maar, ook al is dit een dagelijkse routine, voorzichtig moet de wolf altijd zijn. Er zijn regels, ook voor wolf.

Niet gezien worden bijvoorbeeld.

Want als wolf gezien wordt, rent iedereen weg. En elke keer is dat gebeurt, stroomt er een pijnlijke steek door zijn hele lichaam.

Was er maar iemand die begreep dat hij enkel bloemen aan het plukken is.

Bij konijn is het minder rustgevend. Terwijl zijn ouders druk bezig zijn met al zijn broertjes en zusjes naar bed te brengen, verlaat hij stilletjes de drukte.

Even alleen, even niks om mij heen.

Bij de bloemenweide danst en rent konijn tussen de bloemen door. Maar tussen al dat feesten door let konijn op. En niet opletten in een groot bos, waar je vijanden leven, is geen goed idee.

‘Hallo’, klinkt er een zware stem.

De alarmbellen rinkelen en konijn schiet ervan door. Alleen de verkeerde kant op.

Hij botst met al zijn kracht tegen de benen van de wolf aan. Wolf schrikt en zijn geplukte bloemen vallen op de grond. Uit alle schrik blijft konijn liggen. De wolf schenkt geen aandacht aan konijn, maar aan de bloemen die helaas de val niet helemaal overleefd hebben. De wolf kijkt op, en kijkt in de ogen van konijn. Het hart van konijn gaat razend tekeer, maar de rest van zijn lichaam is zo stil als de nacht.

‘Waarom ren je niet weg?’ Vraagt wolf verbaasd. Zijn stem kraakt een beetje. Konijn durft niks te zeggen, hij hoort de stemmen van zijn ouders.

Ren weg! Vlucht! hoort hij ze roepen.

Maar regels zijn er om te breken.

Hij kijkt in het droevige gezicht van de wolf. En naar de bloemen. Een wolf met bloemen. Een wolf die stil blijft staan, een wolf die mij nog niet opgegeten heeft.

‘Ben jij een grote, boze wolf?’ Durft konijn te vragen.

Wolf is stil. Een kleine traan ontstaat in zijn ooghoek.

‘Ik ben een eenzame, maar blije wolf. Mijn hobby is om mooie bloemen te plukken.’

‘Dat is ook mijn hobby’, antwoordt konijn terug. Bij beide lijkt de schrik te verdwijnen en een glimlach ontstaat op hun gezicht.

‘Ik help wel met een nieuwe bos.’ Biedt konijn aan. ‘Dat lijkt me geweldig.’ Reageert wolf terug.