De regen houdt mij niet tegen

De zaterdagochtend begint regenachtig. Terwijl Mila langzaam wakker wordt, hoort ze de regen tegen het raam in haar slaapkamer tikken. In plaats van zichzelf weer onder haar deken te verstoppen, slaat ze het deken van haar lichaam af. Tijd om op te staan.

Voor het omkleden, sprint ze eerst naar elk andere slaapkamer van het huis. Papa en mama liggen niet meer in bed. En zo ook haar twee broertjes van drie niet meer.

Er lag een stapel gewassen kleding op haar kast van Mila haar kamer. Die heeft haar moeder vanochtend stiekem neergelegd terwijl ze nog diep in dromenland was. Het was ook geen makkelijke week geweest. Ze pakt er een broek en trui tussenuit. Vervolgens lijdt haar knorrige maag haar naar de geur van verse croissantjes, die uit de keuken lijkt te komen.

Mila betreedt de keuken en haar ogen vallen al snel op een bord met twee croissantjes, met daarnaast een glas jus d’orange. ‘Goedemorgen,’ zeggen haar ouders tegelijkertijd. ‘Goedemorgen,’ zeg ik terug. Als ik plaats neem aan de keukentafel, gaap ik nog voordat ik mijn eerste hap neem.

Zodra we met z’n allen uitgegeten zijn, schreeuwen en springen mijn broertjes van tafel, richting de televisie. Mijn moeder zet een film voor ze op en allebei verstoppen ze zich onder de wollen deken die onze oma voor ons gemaakt heeft.

Ik daarin tegen, loop rustig van tafel af en ruim netjes mijn bord en glas op, door ze in de vaatwasser te zetten. ‘Dankjewel,’ zegt haar moeder met een grote glimlach. Ze ziet er vermoeiend uit. Het is niet moeilijk te raden waarom.

Met mijn regenjas aan loop ik richting de voordeur. De deur maak ik langzaam open, en gelijk hoor ik de regen. Het geluid van de regen die op de stenen tikt. De regen die de auto’s schoon spetteren. En al dat geluid geeft mij een rustgevend gevoel. Ik word er blij van. En als het regent, dan neem ik Teun met mij mee. En mijn paraplu. Niet te vergeten.

‘Wat ga je doen?’ Hoor ik papa achter mij. Ik draai me om. ‘Naar buiten, met Teun.’ Antwoord ik. Papa begint te lachen. Zoals altijd als ik naar buiten wil in de regen. Hij snapt niet waarom. En ze hebben medelijden met Teun. Ik rol met mijn ogen. ‘Het giet buiten!’ Hij wijst met zijn vinger naar buiten. ‘En kijk Teun nou, hij bibbert al helemaal.’ Gaat hij verder. ‘Ik ga met Teun wel naar de dierenwinkel voor een regenjas voor hem. Tot straks!’

Snel loop ik de deur uit, en gelukkig wordt ik niet achtervolgd.

‘Je weet dat ik de regen niet leuk vind hè.’ Zegt Teun zodra we over de stoep, door mega, diepe plassen lopen. Zo diep, mijn voeten staan bijna onder water. ‘Ik ben een Teckel. Mijn poten zijn klein! Ik verdrink bijna in de regenplassen,’ moppert Teun naar Mila. ‘Niet zo zeuren. Buiten zijn is goed voor je. Thuis begrijpen ze dat niet.’ Mila kijkt met een serieuze blik voor zich uit, zonder Teun een blik waardig te zijn. ‘Als de zon schijnt, ja.’ Fluistert Teun. ‘Dat hoorde ik.’

Ondanks hun verschillende mening, lopen de twee stevig verder. De regen blijft nog steeds luidde geluiden maken. Dit keer hoort ze het geluid duidelijk vallen op haar paraplu. Een glimlach verschijnt weer op het gezicht van Mila. Teun kijkt haar onbegrijpelijk aan. Zoals altijd.

Een deel van haar zakgeld is ze kwijt, maar met een tevreden gevoel loopt Mila de deur uit. Ze heeft een regenjas gekocht voor haar lieve Teun. Haar vriend. En zonder dat Teun het weet, is hij haar enige vriend. Hij begrijpt dan wel niet haar liefde voor de regen, maar de rest? dat begrijpt hij. Zoals niemand anders dat doet. Zelfs haar ouders niet.

Niet veel later staat Mila, dit keer zonder de paraplu boven haar hoofd, in de regen. Nu vallen de druppels op haar oogleden. Op haar neus. Op haar kleren, die binnen no time zo vastgeplakt tegen haar lichaam kleven, dat het wel even gaat duren voordat die van haar lichaam kan aftrekken. Maar even voelt ze zich vrij.

Terwijl Mila een één of ander verhaal begint over hoe regen ontstaat, luistert Teun met een halfoor mee. Zijn gezicht staat in tegendeel op standje onweer. Gelukkig heeft hij tenminste een regenjas gekregen. Want, dit verhaal kan nog wel even duren. Helaas de regen ook.