De zoektocht van Schildpad

De zon kwam langzaam op en toen er een zonnestraal in Schildpad zijn ogen scheen, werd hij langzaam wakker.

Schildpad heeft het zelden druk. Maar, dat vind hij niet zo erg. Als hij al die dieren om zich heen ziet, dan is hij blij dat hij een schildpad is. Maar, vandaag... vandaag was anders voor Schildpad.

Het felle licht van de ochtendzon is zo aanwezig, dat ik wel uit mijn bed wil stappen. Mijn ochtend routine bestaat uit ontbijten, wassen en mijn accessoire, die is nog wel het belangrijkst. En als ik net klaar ben met wassen, en ik naar de kapstok loop, zie ik tot mijn verbazing mijn hoed niet hangen.

‘Oh, nee hè...’ Mompel ik. Nog redelijk rustig en kalm. Maar, na een uur zoeken begint mijn hart toch wel sneller te kloppen. ‘Mijn hoed. Hij is echt weg.’ Het dringt nu echt door. Ik slaak een kreet van woede.

Na mijn woede-uitbarsting besef ik dat ik met boos worden mijn hoed niet terug krijg. Een beetje chagrijnig verlaat ik mijn vertrouwelijke nest en ga ik opzoek naar mijn hoed. Ik had zoveel plannen voor vandaag. Mijn lievelingsserie was vandaag weer op de televisie.

‘Nee, niet klagen.’ Zeg ik standvastig. Hoe durf ik eigenlijk? Mijn hoed is mijn alles. Ik ben niet ik, zonder mijn hoed.

Na een wandeling van ruim een halfuur, ben ik dan eindelijk vijftig meter van mijn huis vandaan. Ik kijk bij elke stap om mij heen. Naar links, rechts, naar de takken die meters hoog van mijn vandaan wapperen door de bries van de wind.

Nadat ik weer een ronde had gelopen, gaf ik het op. Met mijn tempo, heb ik mijn hoed met kerst nog niet. En dat duurt nog wel een halfjaar.

Net als er een traan ontsnapt, hoor ik een stem.

‘Zoek je iets? Of ben je verdwaald?’ Vraagt er iemand. Ik draai om en zie dat het een slak is die mij glimlachend aankijkt. Ik knik langzaam. ‘I-Ik ben m-ijn hoed kwijt.’ Stotter ik. De glimlach van de slak verdwijnt op zijn gezicht. ‘Laat me je helpen.’

En daar gingen ze. Schildpad en Slak gingen samen verder. Schildpad had er weer vertrouwen in. Hij stond er niet meer alleen voor. Na wat voor Schildpad en Slak als een marathon voelde, riep Slak uit het niets. ‘Ik zie iets!’ Riep hij voel enthousiasme. Ik bleef maar rondkijken. Wijzen konden we niet. ‘Daar!’ Riep hij, zijn volume zou bijna vanaf mijn huis te horen zijn.

Mijn pupillen werden groot. Daar hing mijn hoed, aan een dode tak. De gehele terugweg had ik mijn hoed op. En niet alleen dat had mijn dag gemaakt. Ik was Slak dankbaar. En samen praatte we nog uren door. Wij hebben tenminste tijd. Geen haast.