Egel en haar stekels

Op een plek met honderden bomen, tientallen verschillende dieren en duizenden verstop plekjes, woont egel.

Deze plek is haar thuis. Die ze deelt met nog vele andere. Maar, niemand die zich aan elkaar stoort.

Uiteraard is er weleens een opstootje, maar die duren hooguit een kwartier. Daarna keert de rust al snel terug en kun je de vogels weer horen fluiten.

Over het algemeen gebeuren er enkel leuke, mooie dingen. Om een voorbeeld te noemen: de liefde.

Vele dieren om haar heen hebben hun liefde van hun leven al gevonden. En egel? Niemand die haar ziet staan. Of toch wel misschien?

~~~

De ochtendzon begint zachtjes tussendoor de bladeren van de bomen te schijnen.

Het is zondag. En zondag betekent rust. En rust betekent een wandeling maken. Althans voor mij. Doordeweeks maak ik ook mijn kilometers, maar dan ben ik op zoek naar voedsel. En voedsel zoeken betekent geen rust. En elke zondagavond houden we met alle dieren een klein feestje. Voor groot en klein. Met lekkers voor iedereen. Die worden geplaatst op kleine en grote tafels. En borden en bestek in elk formaat.

Voordat de wandeling kan beginnen, vergt er enige voorbereiding. Eerst iets ontbijten en mijzelf daarna opfrissen om naar buiten te gaan.

Na een korte douche, bekijk ik mezelf in de spiegel. Die stekels… wat vreselijk. Die vind toch niemand leuk? Ik in ieder geval niet. In gevaren van nood komen ze handig van pas. Want, ze schrikken iedereen af. En ik begrijp ze wel.

Maar in de liefde? Dan zijn ze onhandig.

~~~

Tijdens mijn wekelijkse wandeling neem ik zoals altijd even een pauze bij de grote vijver. En ik vergeet nooit mijn schetsboek met kleurpotloden.

Terwijl ik helemaal in mijn element zit, hoor ik opeens een stem. Mijn hartslag maakt een sprongetje. Het is konijn.

Met zijn schattige puppy ogen kijkt hij me aan. Nadat ik besef dat ik aan het tekenen was, en nooit iemand mijn tekeningen ziet, klap ik gelijk mijn schetsboek dicht. Zeker konijn zou niet zomaar mijn tekeningen mogen zien.

‘Konijn, wat doe jij hier?’ Vraag ik vol verbazing. Mijn wangen beginnen nog erger te gloeien. Oh, ik ben zo verliefd.

‘Ik ben aan het wandelen. En toen zag ik jou hier zitten. Je bent niet te missen met die stekels van je.’ Hij knipoogt.

Is dat nou een compliment? vraag ik mezelf af. Nee dat kan niet. Mijn stekels zijn vreselijk... Zelfs ik vind ze niet mooi. Waarom een ander dan wel?

Konijn kantelt zijn hoofd een beetje. ‘Egel?’ Hoor ik hem mijn naam fluisteren.

Van de grond kijk ik weer in zijn bruine ogen. Ik durf het nog net.

‘Je stekels zijn prachtig. Jij bent prachtig. Wil je zo met mij de wandeling afmaken?’

Mijn hart maakt nu een dubbele salto.

In mijn hoofd schreeuw ik “ja!”

Maar enkel een fluisterende “ja” rolt over mijn tong. Konijn glimlacht.

~~~

Diezelfde avond staat egel voor de spiegel. En nog nooit was ze zo blij met haar stekels.