Haas heeft haast

Haas heeft haast.

Eigenlijk heeft haas altijd haast. Niemand weet precies waarom, maar altijd sjeest hij met een razendsnel tempo door het bos, door de grasvelden, en waarschijnlijk ook wel in zijn eigen hol onder de grond.

Het is maandagochtend als uil zoals gewoonlijk hoog boven op een tak zit. Met zijn ogen halfgesloten, is het duidelijk te merken dat hij net wakker is geworden.

En precies op klokslag acht uur, rent haas met gehaast tempo langs de boom van uil. De vogels in de struiken schrikken en vliegen zeurend weg. ‘Wat een idioot’, hoort uil iemand mopperen.

Uil is het wel gewend. Hoe andere het vervelend vinden dat haas altijd haast heeft, is uil vooral nieuwsgierig. Maar weinig dieren uit het bos praten met uil. Uil voelt zich dan ook weleens eenzaam. Uil heeft geen haast, en is stiekem wel jaloers op al dat geren van haas. Had hij maar van die snelle benen.

Later die week, op een donderdagochtend, wordt uil wakker. De avond hiervoor besloot hij een poging te wagen om haas aan te spreken. Hij zou met volle interesse aan hem vragen: ‘haas, waarom toch altijd die haast?’ Hij zou in spanning afwachten op het antwoord. Hij zou al trots zijn dat hij haas zou hebben aangesproken.

Maar deze ochtend is anders.

Uil ziet geen snelle haas, maar eentje die slentert over de grond. Is dit mijn kans? Uil schuift zijn angsten opzij en spreidt zijn vleugels en vliegt weg van zijn vertrouwde boom. Hij landt enkele meters van haas vandaan en blijft stilstaan.

Haas kijkt naar de grond en ziet niet dat er een grote uil voor hem staat.

‘Ik heb haast. Ik moet opschieten. Maar ik kan niet meer.’

Dit is de eerste keer dat uil zijn stem hoort. Haas is verdrietig, dat ziet uil wel. Wil haas wel praten als hij verdrietig is? Uil twijfelt, en door zijn twijfels, schiet hij ineens in paniek. Hij beseft dat hij hier beneden op de grond staat. En hij voelt zich verre van comfortabel. Zodra hij wilt opstijgen, houdt een stem hem tegen.

Een stem in zijn hoofd, die zegt

angst is een slechte raadgever.

Uil bevriest eventjes, maar draait zijn nek om, en kijkt weer naar haas. Een andere haas. Een haas die geen haast heeft.

‘Haas,

…

waarom heeft u altijd haast?’ Vraagt uil. Het ijs is gebroken. Opgelucht haalt hij adem, zijn veren lijken weer te ontspannen.

Haas kijkt op.

Haas heeft altijd haast en praat zelden met vreemden. Toch trekt hij zijn mond open.

‘Haast hoort erbij.’ Antwoordt hij kalm.

Uil knikt langzaam.

‘Nu heeft u geen haast.’ Merkt uil op. Nu knikt haas. ‘Mijn haast is op. Voorgoed verdwenen.’ Jammert haas. Hij keert zijn rug naar uil toe. Uil denkt na. Op de achtergrond snikt haas zachtjes.

‘Ik weet een manier om je haast terug te krijgen,’ vertelt uil opgewekt, en met die woorden laat hij haas stoppen met jammeren.

Haas kijkt om. Zijn wenkbrauwen staan bijna zo hoog als zijn oren. ‘Hoe dan?’ De verbazing is net zo goed te horen, als dat je het van zijn gezicht kan aflezen.

‘Je haast komt terug als jij vaker een pauze neemt. En als jij vaak genoeg pauze neemt, kan jij voor eeuwig blijven haasten.’

Haas is er stil van. Uil eigenlijk ook. Waar komen deze woorden toch vandaan?

‘Wat - wat, houdt zo’n pauze zoal precies in? Wat moet ik doen?’ Stamelt haas.

Uil haalt zijn schouders op. En glimlacht. En zelden dat hij dat heeft gedaan.

‘Heel simpel,’ begint uil. ‘Gewoon een beetje zitten. Lezen misschien.’ Vertelt hij.

‘Wat is lezen, meneer de uil?’ Vraagt haas. In zijn hoofd moet uil lachen, maar dat doet hij niet. Haas heeft altijd haast. Die heeft nooit tijd gehad om te kunnen leren lezen.

‘Ik zal je alles vertellen,’