Het leven van Oscar

Ik heb weleens gehoord dat mensen graag willen weten hoe het is om een huisdier te zijn. Nu ben ik natuurlijk maar één persoon, dus ik kan het dan ook maar vanuit één perspectief vertellen.

Mijn naam is Oscar, en ik ben een hond.

En trotse eigenaar van ene Rik en Marianne. Ze zijn erg lief voor mij, en zelden vervelend. En ik blij dat ik ze heb uitgekozen.

Ik kan me de eerste dag nog goed herinneren. Ik was nog maar een paar weken oud en mijn leven bestond uit drukke broertjes en zusjes, en het vele zeuren om voedsel bij onze moeder.

Vanaf het eerste moment dat ik ze zag, heb ik ze alleen maar zien glimlachen. Helaas niet alleen door mij, want ook mijn broertjes en zusjes stolen de show. Moeders lag rustig toe te kijken, uitgeput van al dat gestoei.

Ik voelde dat ik deze mensen wel mocht, en ik moest wijs kiezen. Want, mama vertelde ons eerlijk dat er een grote kans was dat we niet voor eeuwig bij haar bleven. Dat we uiteindelijk moesten kiezen bij wie we wilden wonen. En het was verdrietig. Maar, mama vertelde ons dat altijd alles goed zou komen.

Ik sprong, zo hoog mogelijk.

Ik blafte, zo hard als ik kon.

Ik klom in hun benen, liet zien wie de sterkste was.

En ik had gewonnen.

Want, een aantal weken verder nam ik ze met mij mee in de auto. Naar mijn nieuwe thuis.

Een huisdier zijn betekent je dierbaren verliezen, maar met een beetje geluk en een goed instinct, krijg je er veel liefde voor terug.

Ik word geknuffeld, ik kan spelen. Thuis, maar ook in de grote grasvelden, waar de grassprieten je buik kietelen.

Het leven is perfect.

En je denkt dat je voor altijd goed zit.

Maar, een perfect leven bestaat niet.