Het uitje naar

Joggingsbroek uit, spijkerbroek aan. Elastiek uit het haar, haren los.

Staren naar de spiegel, ‘mmm, toch een beetje make-up.’

Van de slaapkamer, naar de hal. Jas aan, deur open.

Schuur open, fiets eruit. Een zucht. Een zachte band. Een aantal minuten later toch met mijn billen op het fietszadel.

Een frisse wind, zachte zonnestralen.

Koeien in de wei, een plattelandse geur. Heerlijk.

Een ouder, schattig echtpaar op een paar meter afstand. Niet veel later een groet met een glimlach.

Meerdere gebouwen op een paar kilometer afstand. De weilanden bereiken hun eindstreep en het stokje wordt overgegeven aan de stad.

Ik sta voor een klein, romantisch pand. Een bloem, tussen al dat onkruid van de stad. Ook mijn eindstreep is gehaald. Van mijn fietsrit uiteraard.

Ik stap naar binnen. Een oude bel verwelkomt mijn binnenkomst.

Stilletjes neem ik plaats op een oude, leren stoel. Al snel komt mijn oma de trap afgelopen. Ik geef haar een knuffel en een zoen. Daarna neem ik plaats in een andere stoel. Via de spiegel glimlachen we naar elkaar.

‘Wat voor kapsel wordt het vandaag?’ Vraagt ze vervolgens aan mij.