Ik krijg een huisdier!

De bel gaat en Lola holt zo snel als ze kan het klaslokaal uit. Ze trekt wild haar jas aan, waardoor haar jas in iemand gezicht beland. Haar klasgenootje schreeuwt het uit van de pijn, en terwijl Lola van de trap af rent roept ze; 'sorry!' en gaat ze weer verder met haar leven. Normaal zou ze echt niet zo reageren, maar vandaag was een speciale dag. Waar ze al weken, maanden naar uitkijkt.

Want, vandaag krijgt ze een huisdier.

Haar ouders willen haar ook al geen broertje of zusje geven, en in eerste instantie was een huisdier ook een verboden onderwerp.

'Ik hoef geen haren op de bank, nergens trouwens.'

'Wij hebben het veel te druk, Lola. Een huisdier kost veel te veel tijd.'

'Mama en papa werken heel veel, Lola. Een huisdier heeft liefde nodig.'

'Met een huisdier erbij kunnen we niet op vakantie.'

Maar, zo makkelijk komen mijn ouders er niet onderuit. Ik heb zat vrienden en vriendinnen die een huisdier hebben. En natuurlijk vraag ik hoe het is om een huisdier te hebben. Bas vertelde mij dat er bijvoorbeeld speciale plekken zijn, waar je je huisdier naartoe kan brengen als je op vakantie gaat. De hond van Bas vond het helemaal niet erg zei hij.

Olivia vertelde mij dat hun een naaktkat thuis hebben. 'Geen last van haren.' Zei ze. 'En ze zijn net zo leuk als katten met haren, hoor.' Vertelde ze er direct achteraan, toen een paar mensen moesten lachen zodra het woord 'naaktkat' over haar tong rolde. Ik knikte zachtjes. Nadat we op de computer op school een naaktkat hadden opgezocht, wist ik zeker dat dat geen kat voor mij was. Misschien voor mijn ouders, maar dat zorgde er niet voor dat ik tevreden zou zijn. Daarom houd ik het maar geheim dat die katten bestaan. Voordat ik dezelfde kat heb als Olivia.

En, omdat ik zoveel onderzocht had op school en ik er niet over op kon houden, zeiden ze een week geleden het ja-woord. Ik krijg een huisdier!

Met de fiets rijdt ik naar huis, zo snel als ik kan. Het enige stoplicht onderweg springt op oranje, maar toch weet ik net op tijd te zijn en haal ik veilig de overkant. Vandaag heb ik wel echt mijn stoute schoenen aan. Na een kleine tien minuten kom ik thuis aan, helemaal uitgebrand van het harde trappen. Ik zie de auto's van mama en papa niet op de oprit staan, terwijl ze hadden beloofd met mij naar de dierenwinkel te gaan. Alleen de auto van de schoonmaakster staat te verbranden in de hete zon. Heb ik mij vergist in de dag?

Ik steek de sleutel in het slot, maar de deur gaat al gelijk open. 'Hey, Lola!' Roept de schoonmaakster terwijl ze de deur voor mij open houd. Ik knijp eventjes mijn ogen dicht. Suze heeft ondertussen niet meer de zachte, liefdevolle stem die ze in het begin had. Dat krijg je met al die ruimte in ons huis. Al is ze nog steeds wel één van mijn beste vriendinnen. Van haar mag ik dingen thuis doen, die ik van mijn ouders nooit zou mogen. Het is altijd een feestje met Suze.

'Je ouders hebben een verrassing voor je.' Vertelt ze me met een grote glimlach op haar gezicht. Er vloeit een stroming van blijdschap door mijn lichaam, maar ook een klein beekje van teleurstelling. We zouden naar de dierenwinkel gaan. Ik probeer gelijk de gedachte van me af te zetten en al snel heb ik net zo'n brede glimlach op mijn gezicht als die van Suze.

Ik ren door de hal, richting de huiskamer. 'Lola! Eerst je jas en je schoenen uit!' Hoor ik Suze roepen, maar ik doe net alsof ik het niet gehoord heb.

In de woonkamer is niks te vinden, dus hol ik naar de keuken. Ook niks. Richting de eetkamer dan maar. Eenmaal daar, ook geen spoor of geluid van welk dier dan ook. Suze komt in de deuropening staan de eetkamer staan. Ik draai me om en kijk haar vragend aan. 'Waar is de verrassing?' Vraag ik hoopvol. Ze gniffelt zachtjes. 'Misschien moet je even in je kamer kijken.' Ze knipoogt. Als ik langs haar wil lopen, pakt ze zachtjes mijn bovenarm vast. 'Maar jongedame, eerst je jas en schoenen.'

Ik open langzaam mijn deur van de slaapkamer. Met langzame stappen betreedt ik de ruimte. En na een aantal seconden zie ik glazen bol, gevuld met water. De kom staat geplaatst op één van mijn ladekasten. Als ik bij de kom sta, zie ik er een fel oranje vis in zwemmen. 'Een goudvis...' zeg ik zachtjes, mijn stem valt bijna weg. Er ligt een briefje bij de kom. Ik pak het vast en probeer de tekst te lezen.

"Lieve Lola,

Omdat we zoveel van je houden en je zo graag een maatje in huis wou hebben, hebben je vader en ik dit lieve vriendje voor jou gehaald. Is het geen schat?

Hij heeft nog geen naam, dus ik zou zeggen ga er goed over nadenken, dan kan je ons vanavond zijn naam vertellen.

Helaas moest papa naar een onverwachte vergadering en moest ik snel naar mama haar bedrijf. Anders halen we binnenkort een vriendje voor de vis?

Kusjes,

Mama en papa."

De tranen, ik kan ze niet tegenhouden. Dit is niet hoe het in mijn hoofd was gegaan. Ik plof neer op de grond en verscheur door al mijn woede het briefje in meerdere stukken.

'Lola?' Hoor ik de stem van Suze. Snel verberg ik mijn hoofd in mijn handen. 'Gaat het wel?'

Ik knik overdreven. 'Ik ben gewoon heel blij.' Lieg ik. 'Gelukkig. Je kan me vinden in de keuken als je me nodig hebt.' En Suze loopt gelukkig weer weg. Ik sta op en sluit de deur van mijn slaapkamer. Met mijn vuist bonk ik op de deur. 'Ik wil geen vis!' Schreeuw ik het uit. En voor de tweede keer belandt ik als een aardappelzak neer op de grond. En voor de tweede keer voel ik de tranen weer over mijn wangen stromen.

'Dus... jij bent Lola?' Hoor ik iemand zeggen.

Verschrikt kijk ik op. Het is muisstil, naast mijn gesnik. 'Wie is daar?' Vraag ik verbaasd.

'Ik ben het. Jouw huisdier. Mijn naam is Aas.'