Je leeft maar één keer

Langzaam ontwaak ik uit mijn slaap. Mijn ogen zijn eventjes geopend, waarna ik ze weer sluit. Ik merk dat het raam open staat, want al snel staan mijn armharen overeind. Het is niet verkeerd. Een zachte zomerbries, die in de ochtend nog wat koeler voelt. Heerlijk.

Opnieuw wordt ik wakker. Nu kijk ik gelijk naar de klok op mijn nachtkastje. Een klein uurtje later. Ik had het denk ik nodig.

Ik ga rechtop in bed zitten en steek mijn voeten in mijn pantoffels. Het zachte materiaal knuffelt mijn huid. Ik draai mijn hoofd en zie de afdruk van Kees zijn lichaam in het matras. De tijd van samen uitslapen kan ik mij bijna niet herinneren. Hij kan het niet. Eigenlijk is het ook geen verassing meer. Maar stiekem hoop ik dat er nog ochtend komt.

Een ochtend waar de druppels van de regen tegen het raam knetteren, een gratis concert om van te genieten. Een ochtend waarin ik in wakker wordt met zijn armen om mij heen.

Ik sla mijn badjas om mijn lichaam heen, en ga kijken waar Kees uithangt. De zoektocht zal niet lang duren, want ons nest is een paar verdiepingen hoog in de lucht.

Hij is niet in de woonkamer. Niet in de keuken, niet in de bijkeuken. Langzamerhand beginnen er druppels op mijn voorhoofd te ontstaan. En mijn voeten glijden bijna uit mijn pantoffels.

Automatisch pak ik mijn telefoon erbij, maar zodra ik een nummer wil intikken, dringt het tot me door dat Kees helemaal geen telefoon heeft.

Dan gaat de voordeur open. Verschrikt kijk ik richting het geluid van een deur die zo bejaard klinkt als ons.

Gelukkig verschijnt Kees vanachter de deur. Zijn glimlach verdwijnt zodra onze blikken elkaar kruisen. Ik frons mijn wenkbrauwen.

‘Niet blij me te zien?’ Vraag ik een beetje lacherig. Hij komt naar me toegelopen en als hij voor me staat, pakt hij met beide handen mijn hoofd vast.

‘Vandaag gaan we op avontuur. Net als vroeger.’ Zijn glimlach komt weer tevoorschijn. Alle paniek, de angst is op slag verdwenen. Blijdschap en opgewonden, dat zijn de gevoelens die bij mij tevoorschijn komen.

We hebben vroeger van alles beleefd samen, maar doordat Kees op een vroege leeftijd te maken kreeg met gezondheidsproblemen, was hij bang geworden om nog avonturen te beleven. Maar, hij was niet de enige. Ook ik ben geschrokken, doordat ik een tijd lang dacht dat ik hem kwijt zou raken. Maar na jaren radiostilte, door vaker binnen te zitten, vaker een boek open te slaan in plaats van een landkaart, verdwenen in onze avonturen in de natuur zo snel als de zonsondergangen die we dagelijkse toekeken.

Kees reikt mij een doos in mijn handen. Met grote ogen kijk ik hem aan. ‘Is dit…’ Mijn stem klinkt zo zachtjes dat Kees het zelfs met zijn gehoorapparaat niet hoort.

Ik ga zitten en open de doos alsof ik weer tien ben. Er verschijnen een paar mooie wandelschoenen in de doos. Ik spring in Kees zijn armen. ‘Ik houd van jou.’

—

In en rondom het dorp waar we wonen barst het van de natuur en de dieren. Voor avonturen hoef je niet altijd ver van huis te gaan. Hand in hand, en met dezelfde grote glimlach op ons gezicht, lopen we op alle afgelegen paadjes.

Samen onze benen strekken.

Samen raden welke boom er voor ons staat.

Samen de spinnenwebben voor ons wegslaan. Nou ja, Kees dan.

En samen genieten van het leven. Want je leeft maar één keer.