Mijn cadeau voor de Sint

Zoals elk jaar zetten de kinderen hun schoen neer bij het open haard. Helaas wordt mijn favoriete plekje zo bezet gehouden.

Maar nu ik het tafereel een paar keer heb geobserveerd, ben ik er nu van overtuigd dat de kinderen elk jaar worden verrast met menselijk speelgoed. Ze zijn altijd zo blij, ik houd het nooit vol om de hele avond al dat geschreeuw aan te horen.

En elk jaar stoppen ze een handgeschreven brief en een wortel in hun schoen.

En dit jaar, dit jaar wil ik ook een cadeau.

Nadat de kids hun schoenen hebben volgestopt met allerlei cadeaus voor de sint, is het startsein aangebroken. Ik ga via het kattenluik de tuin in en probeer zo snel mogelijk iets te bedenken wat ik de sint zou kunnen geven.

Een takje? Een blad? Misschien een beetje modder? Nee dat is niet handig. En wat moet de sint met wat modder?

Aha, ik weet het!

Ik moet wel opschieten voordat ik te laat ben.

—

Met een voldaan gevoel, sprint ik met het cadeau weer richting huis. Ik moet snel zijn! Straks is het allemaal voor niks geweest.

Ik leg het prachtige cadeau neer waar normaal al mijn brokjes liggen. Ik kijk tevreden naar het eindresultaat. Nu moet ik wel iets krijgen. Bovendien, ik ben erg braaf geweest. Mijn baasjes hebben maar ongeveer vijf keer nieuwe gordijnen moeten ophangen. Van andere katten hoor ik vele malen ergere verhalen.

Moet er nu nog zo’n stuk papier bij? Mmm… waar kan ik die -

“Aah!” Iemand begint ineens te gillen. Ik schrik me kapot en verstop me snel onder het bed. Dan zie ik iedereen op mijn cadeau afkomen.

“Dat maken we niet vaak mee.” De papa van de kinderen is de enige die kalm lijkt te zien. En de rest kijkt net zoals ik van een afstandje mee.

Ook al lijkt het de papa niks te doen, toch trekt hij een vies gezicht zodra hij de vogel oppakt en richting de tuin loopt. Toch moeite voor niks.

Misschien kon ik beter een brief schrijven.