Muis slaapt en geen koffie voor mevrouw Kever

Terwijl Muis in thuis in zijn bed ligt, met zijn gedachtes in dromenland, is de natuur langzaam aan het transformeren. De bladeren van de bloemen krijgen weer hun felle kleuren, de grassprieten worden met de dag langer en de zon die elke dag hoger begint te staan. Het begint lente te worden.

Eekhoorn is al een tijdje aan het flaneren door het bos en tegelijkertijd checkt hij of iedereen er is. Dat de lente begonnen is, betekent het einde van de winter. En winters zijn zwaar hier in het bos. Kou, weinig eten. Hij ziet de herten al genieten van het verse gras en egel die al begonnen is aan de jaarlijkse lente taart. En zo ziet hij iedereen druk zijn eigen ding doen. Behalve…

Maar hey? Waar is Muis?

Iedereen is er. Behalve hij. En dat terwijl hij nooit het begin van de lente wilt missen. Het is zijn lievelingsseizoen! Dit betekent dus weinig goeds. Eekhoorn klimt de dichtstbijzijnde boom in. En zo snel als hij kan rent en springt hij van tak tot tak naar het huis van Muis.

Aangekomen bij de voordeur van Muis, bukt Eekhoorn om stiekem door het kleine raam van zijn deur te kijken. De woonkamer is leeg, zo ook de keuken. En er brandt ook geen licht. Geen teken van leven.

Ik moet naar binnen! Denkt Eekhoorn. Oh, wacht… Hij kijkt naar zijn eigen lichaam. En van zijn lichaam naar de voordeur van Muis. Hij schudt zijn hoofd en slaakt een diepe zucht. Zelf kan ik niet naar binnen. Maar dat betekent niet dat ik niet kan helpen!

Eekhoorn springt via dezelfde bomen weer terug, naar de kern van het grote bos. Daar waar momenteel de meeste dierenvrienden zijn. Eenmaal daar aangekomen, speurt hij met zijn goeie ogen naar wie ook klein geschapen is.

Aha. Het bekende koppel onder de insecten; de kevers. Misschien dat zij mij willen helpen.

Een beetje ongemakkelijk spreekt Eekhoorn ze aan. Is hij bang voor de kevers?

Terwijl hij om hulp vraagt kan hij de kaken van de grootste van de twee niet negeren. Zweetdruppels ontstaan op zijn voorhoofd. “Voelt het nu al als zomer, Eekhoorn?” Vraagt de grote kever, hij lacht en tikt zijn vrouwtje aan. “Uh, nee, ik ben alleen bang voor de situatie met Muis.” Antwoordt hij terug. Kever knikt. “Mijn vrouwtje wil je graag helpen. Ik ben al weleens uitgenodigd bij Muis thuis, maar mijn grote kaken pasten niet door zijn voordeur.” Kever lacht weer, hij lijkt er niet mee te zitten. Vervolgens loopt hij waggelend weg. Mevrouw Kever glimlacht verlegen naar Eekhoorn. Eekhoorn vraagt zich af hoe twee verschillende karakters toch bij elkaar kunnen passen. Hij wil het graag vragen, maar houdt toch zijn lippen op elkaar. Straks kan ik niemand anders vinden die door zijn voordeur past. Moeten we niet een groot huis bouwen voor Muis?

Met een beetje hulp van de lokale vogels uit het bos, kon mevrouw Kever sneller op locatie staan. Eekhoorn klopt op de deur. Vervolgens ziet hij Muis naar de deur lopen, en met een krakend geluid gaat hij langzaam open. Muis gaapt en wrijft wel tien seconden in zijn ogen.

“Kon je niet eerder gewoon op de deur kloppen?” Vraagt mevrouw Kever zachtjes. Eekhoorn gniffelt. “Ja, eigenlijk wel hè?” Eekhoorn voelt zijn wangen gloeien van schaamte, maar gelukkig is dat nooit te zien door de rode en oranje tinten van zijn vacht. Iets waar hij maar al te dankbaar voor is.

Mevrouw Kever slaakt een diepe zucht. “Kan ik op z’n minst koffie krijgen?”

“Ho ho, eens even.” Doorbreekt Muis hun gesprek. “Koffie? Ben je gek? Ik heb niks in huis. Het is winter.” Hij rolt zijn ogen en is duidelijk geïrriteerd door de aanwezigheid van beide.

Nu moet Eekhoorn keihard lachen. Misschien zouden de andere dieren het zelfs kunnen horen. Muis fronst zijn wenkbrauwen. “Muis!” Roept Eekhoorn zijn naam en slaat een arm om het pieterige lichaam van hem heen. Muis valt nog net om. “Kijk om je heen beste vriend, de lente is begonnen!” Vervolgt hij zijn verhaal. Inmiddels schijnen de zonnestralen door de ramen van het huis van Muis in, waardoor je nu veel beter kan zien wat er binnen te bekennen is. Alles ziet er nog precies hetzelfde uit als toen de winter begonnen was. Opgeruimd en niks op voorraad. Muis gelooft dat zijn voedsel wordt gestolen als hij zijn winterslaap houdt. Al kunnen er maar een aantal dieren écht inbreken, maar goed. Muis kan je niet op andere gedachten brengen.

Muis kijkt verbaasd. “De lente is al begonnen zeg je?” Eekhoorn knikt glimlachend. Eindelijk heeft hij eens gelijk, in plaats van Muis zelf. De verbazing verdwijnt van Muis zijn gezicht. “En je maakt mij nu pas wakker?! Wat een schandaal! Ik ga douchen, tot later!” Schreeuwt Muis, zijn hoge stem doet pijn aan Eekhoorn zijn oren. En vervolgens wordt het geschreeuw afgerond met de harde klap van de voordeur die hij dicht gooit.

“Oké, geen koffie dus…” Klinkt dan de teleurgestelde stem van mevrouw Kever. Eekhoorn lacht. “Jij krijgt je koffie wel.” Belooft Eekhoorn haar. “Maak je wel lekkere koffie dan?” Vraagt ze, ze klinkt al bijna teleurgesteld. Alsof niet verwacht dat Eekhoorn haar lekkere koffie kan aanbieden.

Nu zucht Eekhoorn en glimlacht hij kort naar mevrouw Kever voor ze weer vertrekken naar de drukke dierenboel verder in de diepte van hun bos.