Onze pandemie: ‘Zeik niet zo.’

Onze pandemie, Corona.

Er zijn zoveel vlakken over dit onderwerp waar we over kunnen praten, maar vandaag open ik maar één deur. En als ik die deur open, (ik hoor een licht kraakgeluid) dan heb ik het vandaag over de mensen die sterk in hun schoenen proberen te staan. Niet proberen, maar eigenlijk gewoon doen. En die zie ik in verschillende soorten om mij heen.

Allereerst begin ik bij mezelf. Ik ben een student van het MBO. Ik ben negentien jaar oud. Er zijn heel wat mensen die vinden dat mijn generatie niet mag klagen. Daar ben ik het deels mee eens. Ik begrijp het, een héél klein percentage van de mensen rond mijn leeftijd krijgt ernstige klachten door dit virus. En daar blijft het dan bij. Dat is het deel waar ik het wel mee eens ben. Het is ook gewoon zo. We moeten dankbaar zijn dat wij er (bijna) niks van merken.

En ik ben ook zo’n persoon; iemand die sterk in haar schoenen probeert te staan. Dat was mijn instinct. Ik ben toch geen watje? “Dit kan ik wel eens eventjes aan.”

En nu, een jaar verder, merk ik dat het op is. En wat is er dan op? Zal je je afvragen. Mijn motivatie. Mijn energie. Alles lijkt normaal, maar aan de andere kant kunnen we eigenlijk helemaal niks. Opgesloten in onze eigen bubbel.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik een normale lesdag had. Samen met al mijn medestudenten werden we bij elkaar geroepen. “Er is een kans dat we jullie aanstaande maandag niet zullen zien.” Werd er op een vrijdagmiddag tegen ons vermeld. Ik weet nog hoe ik een kleine zucht liet ontsnappen tussen mijn lippen en ik mijn ogen liet rollen. Ik wist het toen al. “Wat gaan we nu weer krijgen...”

Het vervelendste vind ik eigenlijk nog wel dat ik het moeilijk vind om uit te leggen wat we nou zou moeilijk vinden aan deze periode. Aan de ene kant heb ik zoveel woorden, maar ze komen er gewoon niet fatsoenlijk uit.

“Zeik niet zo, nog even en het is voorbij.”

Ja, dat doe ik. Ik zeur niet. Ik wil alleen... alleen maar laten merken dat deze situatie mij niet goed doet.

“Waarom dan niet? Je zit toch lekker thuis?”

Nee. Nee, ik zit niet lekker thuis. En niet omdat thuis vreselijk is. Omdat ik me gewoon niet zo goed voel als voor deze pandemie. En dat, lieve mensen, dat moet iets betekenen.

Ik ben niet tegen de volksgezondheid.

Maar dit? Deze gevoelens? Die ik gewoon maar even cadeau heb gekregen bij al deze maatregelen? Die horen ook bij de volksgezondheid.