Slaap schaapje slaap

In een wei langs een drukke weg, waar dag en nacht auto’s, bussen en vrachtwagens voorbij rijden, staat een wollige familie.

En ik ben Bob, de jongste van het stel. En ik sta nog maar enkele dagen met mijn kleine poten op de vlakte van onze aarde.

Ik voel me hier thuis. Veilig bij mijn moeder, en de rest van mijn familie. De hele dag door oefen ik met mijn poten om goed te kunnen rennen. Met vallen en opstaan.

Je zou denken dat ik ‘s avonds in één keer in slaap val, en ik laat wakker wordt. Maar niks is minder waar.

De weide is een fijne plek, maar in de nacht zijn de auto’s niet stil. Zijn zij ook niet moe? Moet er niet geslapen worden? Ik wil in elk geval wel slapen!

“Mam, ik kan echt niet slapen.” Vertel ik haar treurig. Sip kijk ik richting de grote weg, naar alle lichtjes die verschijnen als het donker wordt.

“Probeer anders eens de auto’s te tellen, misschien helpt dat om in slaap te vallen.”

Ik kijk haar met een rare blik aan, maar probeer toch te doen wat zij mij vertelde. Niet veel later was ik in dromenland.