Tekenkriebels

Het is namiddag als Kim door het dorp loopt, midden in het centrum, langs alle kleine winkels die onze toeristen aantrekken.

Ze zat een uur eerder in haar kamer. Ze staarde uit haar raam, waar ze van het prachtige uitzicht genoot. Het huis waar Kim woont staat vlak langs een groot gras veld. En nu het lente is, zijn er tientallen verschillende bloemen te tellen.

De zon scheen zachtjes over de bloemen in het grasveld en de zonnestraal eindige in haar slaapkamer, op een lijstje waar een familiefoto van Kim te zien is.

Het is een uitzicht waar ze dankbaar voor is. Welk seizoen dan ook, elk is prachtig om te zien.

Ze kwam haar kamer binnen, begon met het opruimen van haar kleding en tekenspullen en toen ze daar mee klaar was, besefte ze ineens hoe mooi de zon in haar kamer scheen. Ze keek naar buiten en glimlachte. ‘Gelukkig niet voor niks mijn tekenspullen opgeruimd.’

Ze naam haar tekenboek mee, haar favoriete kwast en potlood. En nog veel meer in haar kleine tasje.

Voorbij de winkels van het dorp, is het nog een paar straten voordat je de weilanden, de grasvelden, en de uitgestrekte horizon kan waarnemen.

Toen Kim in de bermen van de wegen, die een kronkelend spoor in de natuur achterlaten, liep ze langs allerlei verschillende grassen en bomen. Ze vind het haar prachtig. En die geur. Die heerlijke zomergeur die haar hoofd tot rust laat komen.

Na een kleine kilometer, vind ze een gelegen plek om te zitten, en ook nog eens uitkijkt over een grasveld met honderden bloemen, hoge bomen die de wolken bijna aan lijken te raken en waar de zon prachtig naar beneden begint te zakken.

Ze pakt haar tekenspullen erbij en begint gelijk met de eerste beginsels op het witte papier. Niks mag vergeten worden. Alles is even mooi.

Als de zon bijna verdwenen is, wordt er plaats gemaakt voor wolken. Maar, geen vrolijke wolken. Het begint te schemeren en ze voelt de eerste druppel op haar bovenarm. De tekening is bijna af, dus ze negeert de eerste druppel. Al snel volgt de tweede, de derde, de vierde…

Ze zet nog even door.

Tientallen regendruppels later, die op haar kleding of huid is gevallen, is ze eindelijk klaar met de tekening. Snel klapt ze het dicht. Het schuilen heeft niet de gehele tekening droog gehouden helaas.

Ze neemt een korte route door via het veld naar huis te rennen. Ondertussen worden de wolken nog verdrietiger.

Als ze in de verte haar huis weer ziet, ziet ze haar moeder al in de deuropening staan. Met een handdoek in haar handen.

Ik ren op haar af en als de voordeur heb bereikt voel ik gelijk de handdoek die om mij heen wordt gewikkeld.

‘Ik heb iets heel moois gemaakt.’ Vertel ik moeder. Ze knikt met een glimlach. ‘Dat geloof ik graag.’