The Fields of Anna

Part 1

•••

Overal op aarde kon iedereen gebruiken maken van het internet. Niemand kon meer zonder. En ook niet zonder onze apparaten. Onze telefoons, onze tablets en computers. Maar er is één plek op deze wereld, waar internet niet bestaat.

Iedereen kent het verhaal. Maar niemand weet wat de feiten zijn.

Volgens geruchten woont er een oudere dame in een wit huis. De omgeving zou waanzinnig zijn. Grasvelden vol bloemen, het geluid van de wilde zee en de meeuwen die bijna elk moment van de dag te horen zou zijn.

Maar het kan allemaal maar nep zijn. Want er is maar één persoon, naast die zogenaamde vrouw, die beweert er te zijn geweest. Philip is zijn naam. Hij schreef een boek over zijn ervaringen toen hij op de plek zonder het internet was.

‘Ik kan met zekerheid zeggen dat, een leven zonder internet, zonder social media een bevrijding voor onze ziel is.’

-Philip

En hij gaf de plek een naam. The Fields of Anna. De vrouw die daar schijnt te wonen heet Anna. En hij was stapelgek op haar. En hun romance was niet te breken. Want ze konden samen leven, in rust. In alle stilte zonder apparaten. Enkel de geluiden die voortkwamen van Moeder Natuur werden op prijs gesteld.

Men verklaarden ze voor gek.

Wie woont er nou zo afgezonderd? Op één plek in de wereld. Een plek die voor ieder nog steeds geheim is.

Mijn naam is Julia. En met mijn ogen wil ik zien of Philip gelijk heeft. Of mijn ziel bevrijd zal worden.

•••

‘Mam, ik ga voor een tijdje bij oma wonen.’ Kondig ik aan terwijl ik mijn kleine koffer in de lucht steek. Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Oma heeft mij niks verteld.’ Antwoord ze terug. Ik rol met mijn ogen en kijk mijn moeder weer terug aan in haar verbaasde blik. ‘Jullie zijn enkel bevriend op Facebook, mam. Jullie zien of spreken elkaar nooit.’

Ze zucht. ‘Alsnog. Je bent mijn dochter.’ Ze klinkt geïrriteerd. ‘Ik houd contact.’ Zeg ik bot. Mijn voeten bonken op de houten treden van de trap. Ik gooi mijn koffer op bed, en begin met inpakken.

Een paar uur later, rond lunchtijd, storm ik weer naar beneden. Mijn moeder is geen centimeter bewogen sinds ik haar vertelde richting oma te vertrekken. Wat overigens niet waar is natuurlijk.

‘Ik ga ervandoor.’

Even is het stil.

‘Bel me als je bij oma bent.’

‘Doe ik.’

Weer is het stil. Ze blijft naar haar tablet loeren. Als een kat naar een muis.

Wat kijk ik uit naar The Fields of Anna.

Nu nog Philip vinden. Waarvan ik geen idee heb waar hij woont of werkt. En laat ik eerst maar onderzoeken wat zijn achternaam is.

•••