Zussendag

Mijn mini vakantie is begonnen. Wat betekent dat ik even niet hoef te denken aan werk. Aan al dat andere uiteraard wel. Het avondeten, de kinderen. Vanochtend heb ik tenminste wel heerlijk uit kunnen slapen. De kinderen zijn bij hun opa en oma en de man in huis is aan het werk. Ik heb net een overheerlijke sandwich klaargemaakt als brunch en loop op mijn slippers richting het dakterras. De zon maakt het aangenaam om hier nu te gaan zitten. Een oase van rust, totdat ik een melding van mijn telefoon binnen krijg.

‘Ik moet mijn meldingen echt een toon lager laten zingen.’ Mompel ik zachtjes.

Het is Rosa. In een Whatsapp groep, met mij, mijn oudere zus Kim en mijn jongere zus Rosa dus. En ik ben Lola trouwens. Ik lees haar appje.

“De zon schijnt, de vogels fluiten, laten we het geld van onze mannen uitbuiten.”

In andere woorden; het is tijd voor de stad, de winkels vol kleren en accessoires. En lekker eten uiteraard. Ik app terug:

“Klinkt als een goed plan.”

Ik peuzel mijn sandwich op en ga weer richting binnen. Ik neem een snelle douche en trek een lekker zittende jeans aan. Het is lekker lenteweer, dus ik trek vervolgens een witte blouse over mijn hoofd heen. Ik vul mijn handtas met de benodigde spullen en vertrek in mijn auto richting de stad.

Met mijn zonnebril op, de radio op standje 100 en een blikje Red Bull in één hand, geniet ik weer even van het leven. Want, zeg nou eerlijk, het leven is niet één en al zonneschijn. Maar vandaag wel.

Aangekomen op de afgesproken plek in Amsterdam, kom ik als tweede aan. Rosa staat al ongeduldig te wachten.

‘Heyyy!’ Roep ik als ik een paar meter van haar verwijderd ben. ‘Meid!’ Schreeuwt ze het uit. We omhelzen elkaar. We hebben alle drie een drukke baan, maar doen ons best regelmatig af te spreken. Door middel van ‘onze’ zussendag. Een dag voor ons drieën alleen. Bijna de gehele dag dan.

Al snel is Kim ook van de partij. ‘Heerlijk dit meiden. Oké, direct naar de Bijenkorf dan maar?’ Haar glimlach is te zien van oor tot oor. Rosa en ik lachen. ‘Duh!’ Roepen we dan ook samen in koor.

Terwijl we gezamenlijk richting de Bijenkorf lopen, bespreken we onze recente nieuwtjes van ons leven. Rosa vertelt dolgelukkig dat ze is gepromoveerd en zichzelf daarom op een merktas wil trakteren. Rosa verdiend grof geld, in tegenstelling tot mij en Kim. Al hoeven wij ook niet te klagen. We zijn allemaal gelukkig. En daar draait het om. Geen jaloezie. Er zijn voor elkaar. En daar hoort het bijstaan van het aankopen van een merktas bij. Ik jat er wel stiekem eentje mee. In mijn handtas wellicht.

We flaneren door de Bijenkorf, gefocust om niemand opzij te duwen. Want, man, wat is het druk hier. We zijn met z’n allen net bijen van een enorm nest.

Een klein uurtje later verlaten we het nest, met een tas van Rosa, een mooie jeans voor Kim en ik heb voor mijn man getrakteerd. Ik kom de volgende keer wel weer aan de beurt.

Onze hakken tikken de hele stad door, totdat we ons laatste uurtje besteden bij een bekend, lokaal café/restaurant. Met ieder een gekoeld drankje en een gezamenlijk plankje met snacks, kletsen we nog wel even door.

Het is bijna klokslag vier uur, als we de rekening hebben betaald bij het café en we ieder weer richting onze auto lopen.

Bij het parkeerautomaat mocht ik gezellig weer een rekening betalen. Ik slaak een zucht. ‘Gelukkig is het het allemaal waard.’ En betaal toch met een bescheiden tevreden gevoel de hoge prijs.